എത്ര ഡ്രാഫ്റ്റുകൾക്കു ശേഷമാണ് ചാവുനിലം ഇപ്പോഴത്തെ പോലെയായത് ? എങ്ങനെയാണ് എഴുത്തു എഡിറ്റ് ചെയ്യാറുള്ളത്? ചാവുനിലം വളരെ നന്നായി എഡിറ്റ് ചെയ്തപോലെ എനിയ്ക്കു തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.

‘ചാവുനില’ത്തിന്‍റെ തുടക്കം വെറും പതിനെട്ട് പുറങ്ങളുള്ള കരടായിരുന്നു. ഒരിക്കലും പൂര്‍ത്തിയാക്കാതെ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന കടലാസുകളുടെ ശ്മശാനത്തില്‍ കുറച്ചു കാലം അതു കിടന്നു. ആയിരത്തി തൊള്ളായിരത്തി എണ്‍പത്തെട്ട് എണ്‍പത്തൊമ്പത് കാലം. ആയിടക്ക് ഞാനൊരു വീടുമാറി. താമസം തുടങ്ങിയ പുതിയ വാടകവീട്ടിലേക്ക് ആ കടലാസു ശ്മശാനം ചുമന്നുകൊണ്ടു പോയെന്നു മാത്രമല്ല അതില്‍ നിന്നും ‘ചാവുനില’ത്തിന്‍റെ ആദ്യ രൂപം പുറത്തു ചാടുകയും ചെയ്തു.വീണ്ടും വായിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ഇനിയും ഒരുപാട് എഴുതാനുണ്ടെന്നും അതു നീട്ടി വയ്ക്കാന്‍ പാടില്ലെന്നും തോന്നി. അതു വായിക്കാനിടയായ ജോര്‍ജ് ജോസഫും അതാവര്‍ത്തിച്ചു. അങ്ങനെ ആ മഴക്കാലത്ത് പുതിയ വാടക വീട്ടിലെ കുടുസ്സു മുറിയിലിരുന്ന് എഴുത്തു തുടങ്ങി. ആദ്യം പറഞ്ഞതുപോലെ ആത്മാവിനെ വിരിച്ചിടുന്നതു പോലെ രാത്രിയാണെഴുത്തു മുഴുവന്‍. ഒരു വര്‍ഷത്തോളമെടുത്തു നോവലെന്ന് അതിനെ വിളിക്കാനാകുന്ന മട്ടിലെത്തിക്കുവാന്‍. വെളിച്ചപ്പാടിന്‍റെ അനുഷ്ഠാനങ്ങള്‍ പോലെയായിരുന്നു ആ എഴുത്ത് . തലയ്ക്കു മുകളില്‍ ഒരു വാളു തൂക്കിയിട്ടതു പോലെ ഞാനാ എഴുത്തു മേശയില്‍ നിന്ന് എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ ഭയന്നു. ആ രണ്ടാം ഡ്രാഫ്റ്റ് ചങ്ങാതിമാരായ ജോര്‍ജ് ജോസഫ്, ജോജോ ആന്തണി എന്നിവര്‍ക്കു കൊടുത്തു. അതിലെ കാലം നേര്‍ രേഖയിലല്ലാതെ കുറച്ചു വളഞ്ഞുതിരിഞ്ഞ് വക്രീകരിച്ചായിരുന്നു രൂപം കൊണ്ടിട്ടുള്ളതെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. നോവലിലെ കാലവും ജീവിതത്തിലെ കാലവും ഒത്തു പോകുന്നില്ലെന്ന തോന്നല്‍ ചങ്ങാതിമാര്‍ പങ്കുവച്ചു. എനിക്കു മടുത്തിട്ട് ഞാനാ കരട് മാറ്റിവച്ചു. കഷ്ടത നിറഞ്ഞ എന്‍റെ അക്കാലത്തെ ജീവിതത്തിലേക്കു തിരിഞ്ഞു. അധികമങ്ങനെ ആ കടലാസു കെട്ടില്‍ നിന്നു മാറി നില്‍ക്കാനെനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. ഒരു വലിയ നോട്ട് ബുക്കെടുത്ത് നോവലിലെ കാലവും അതില്‍ സംഭവിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളും നോവലിനു പുറത്തുള്ള ജീവിതത്തില്‍ സംഭവിച്ച കാര്യങ്ങളും കുറിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ആ ക്രീയ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ എന്‍റെ കടലാസുകെട്ടിനെ തികച്ചും അന്യനെ പോലെ കാണാമെന്ന അവസ്ഥയായി. അതിന്‍റെ മൂന്നാം കരടിന്‍റെ പണി തുടങ്ങുന്നത് അങ്ങനെയാണ്. കടലാസുകള്‍ക്ക് ജീവന്‍ വയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങിയെന്നൊക്കെയുള്ള സ്വപ്നങ്ങളുമുണ്ടായി. രാവിലെ ഉണരുമ്പോള്‍ മേശയ്ക്കു കീഴില്‍ കടലാസു ചവറ് പെരുകി. വീണ്ടും ഒമ്പതു പത്തു മാസത്തോളം അതില്‍ കഴിച്ചു കൂട്ടി. വീണ്ടും വാടക വീടു മാറ്റം. ഇത്തവണ കാക്കനാട് സര്‍ക്കാര്‍ ക്വാര്‍ട്ടേഴ്സില്‍. കിടപ്പുമുറി തന്നെയാണ് എഴുത്തുമുറി. മൂന്നാം ഡ്രാഫ്റ്റ് വായിക്കാനായി ജോജോ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഓരോ താളുകളായി സൂക്ഷ്മ വായന നടത്തി അയാള്‍ ചില തിരുത്തലുകള്‍ നിര്‍ദ്ദേശിക്കും. അതിന്‍റെ മൂന്നിരട്ടി തിരുത്തലുകള്‍ ഞാന്‍ തനിയെ നടത്തിയിട്ടുണ്ടാകും. അതിനിടയില്‍ എഴുത്തു മുടങ്ങി. അപ്പച്ചന്‍ ആശുപത്രിയിലായി. രക്തസമ്മര്‍ദ്ദം ഏറി, വീണു… തലച്ചോറില്‍ രക്തസ്രാവം….അങ്ങനെ ശരീരം തളര്‍ന്നു കിടപ്പിലായി. നാലുമാസത്തെ ആശുപത്രി വാസം കഴിഞ്ഞ് മടങ്ങിയെത്തിയ ഞാന്‍ എഴുതിയവസാനിപ്പിച്ച ഭാഗങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ചു. യോനാസച്ചന്‍ വഴിയില്‍ വീഴുകയും രക്തസമ്മര്‍ദ്ദം മൂലം കിടപ്പിലാകുകയും ചെയ്ത ഭാഗത്താണ് നാലു മാസം മുമ്പ് ഞാന്‍ നിര്‍ത്തിയിരിക്കുന്നത്. നല്ല കൗതുകം തോന്നി. കലയെ ജീവിതം അനുകരിക്കുന്നതു പോലെ. വീണ്ടും എഴുത്ത് തീവ്രമാക്കി. നീളമേറിയ വിശദാംശങ്ങള്‍ വെട്ടിച്ചുരുക്കലായിരുന്നു നാലാമെഴുത്തിലെ പ്രധാന ജോലി. ചില പേജുകള്‍ ചെറിയ വാചകങ്ങളായി ചുരുങ്ങി. നോവല്‍ തീരാറായപ്പോള്‍ പുതിയൊരു നരേറ്റര്‍ കയറി വന്നു. പതിവു നോവലുകളില്‍ നിന്നു മാറിപ്പോയ സാധനം വായിച്ചവരൊന്നും അത്ര സന്തുഷ്ടരായി തോന്നിയില്ല. ചിലരൊക്കെ തുറന്നു പറഞ്ഞു. ഒരു കഥാപാത്രത്തിന്‍റെ ജീവിതത്തെ ഒറ്റ വാചകത്തില്‍ തുടങ്ങി അവസാനിപ്പിക്കുന്നത് നന്നല്ല. കാര്യങ്ങള്‍ വായനക്കാരന് കുറച്ചു കൂടി വ്യക്തമാക്കിക്കൊടുക്കണം. മാനം മുട്ടുന്ന പോലെ വളര്‍ത്തിയ കഥാപാത്രത്തെ പെട്ടെന്നങ്ങ് അവസാനിപ്പിച്ചത് ശരിയായില്ല. എല്ലാത്തിനും ഉപരി ഇതൊരു പ്രകാശമില്ലാത്ത ശവം നാറുന്നു പുസ്തകമാണ് എന്നൊക്കെയാണ് എന്‍റെ തലമുറയിലെ സഹജീവികളായ വായനക്കാര്‍ പറഞ്ഞത്. ഏതാണ്ട് ആ സമയത്ത് ഇറങ്ങിയ എന്‍റെ ‘ഞായറാഴ്ച മഴ പെയ്യുകയായിരുന്നു’ എന്ന കഥാ സമാഹാരം വന്‍ തോല്‍വിയാണെന്ന് വായിച്ചവരെല്ലാം പറയുകയും ചെയ്തു. അപ്പോഴാണെനിക്ക് എന്‍റെ എഴുത്തു വഴി തല തിരിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന ഒന്നാണെന്നും മുകുന്ദന്‍ തുടങ്ങിയ അസ്തിത്വവാദികളെ ആഘോഷിച്ചു തീരാത്ത ആ കാലത്ത് എനിക്കു വലിയ ഭാവിയൊന്നുമില്ലെന്നും തിരിച്ചറിഞ്ഞത്.തന്നെയുമല്ല അന്നും മലയാളത്തിലെ വലിയ എഴുത്തുകാരന്‍ എംടി തന്നെയായിരുന്നു. എന്‍റെ തലമുറയിലുള്ള വായനക്കാരെ സാഹിത്യം എഴുതി രസിപ്പിക്കാന്‍ എനിക്കാവില്ലെന്നും മനസ്സിലാക്കി. ജോജോ ആന്തണിയാണെന്‍റെ നോവലിന്‍റെ അവസാനം വരേയുള്ള വായനക്കാരന്‍. അയാള്‍ക്ക് ആ നോവലില്‍ വലിയ വിശ്വാസമുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ അവസാനത്തെ മിനുക്കു പണികള്‍ക്കായി ഞാനിരുന്നു. അപ്പോഴും നോവല്‍ തീരുന്നില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവ് എന്നെ വല്ലാതെ തകര്‍ത്തു കളഞ്ഞു. ഇതു തീരാനേ പോകുന്നില്ല..ഞാന്‍ ജോജോയോടു പറഞ്ഞു. അത് എഡിറ്റു ചെയ്ത് സംഭവങ്ങളെ ക്രമപ്പെടുത്തണമെന്ന് എന്‍റെ തലമുറയിലെ ഒരെഴുത്തുകാരന്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു. അതോടെ എനിക്കാകെ ഭ്രാന്തു പിടിക്കുന്നതു പോലെയായി. ചില സംശയങ്ങള്‍ തീര്‍ക്കാനും ആധികാരികമായ അഭിപ്രായത്തിനുമായി ജോര്‍ജ് ജോസഫ് ആ കൈയ്യെഴുത്തു പ്രതി ഒരു മുതിര്‍ന്ന എഴുത്തുകാരനേക്കൊണ്ടു വായിപ്പിച്ചു. ആദ്യന്തം ഇരുട്ടു മാത്രമുള്ള ഈ നോവല്‍ മലയാളത്തിലാരും ശ്രദ്ധിക്കാനേ പോകുന്നില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. അതോടെ നല്ല സമാധാനമായി. ഞാനെന്‍റെ പരിപാടികള്‍ എല്ലാം അവസാനിപ്പിച്ച് നോവല്‍ മാറ്റിയിട്ട് ‘മിഖായേലിന്‍റെ സന്തതികള്‍’ എന്ന ടെലിവിഷന്‍ പരമ്പര എഴുതാന്‍ തുടങ്ങി.

Mukhamukham

അഭിലാഷ് മേലേതില്‍